Soms is de beste stap om even afstand te nemen
Op het moment dat ik dit Speldenprikje schrijf, hobbel ik in de trein van Luxemburg naar Luik. De afgelopen dagen logeerde ik bij een vriendin. Even eruit, lekker bijkletsen.
Zij heeft sinds kort een pup. Geen schoothondje, maar een jonge Labradoodle van 23 kilo. Uiteindelijk wordt het zo’n kleine 32 kilo, maar de energie die hij nú al heeft… ongelooflijk.
Ik werd dus enthousiast begroet. Springen, kwispelen, likken, het hele feest. Ik kan dat prima hebben, maar er was iemand in huis die dat héél anders zag. Vlokje, de poes.
Zodra die twee elkaar ook maar ruiken, is het raak. blaffen, blazen, klauwen. De een wil spelen, de ander wil verdwijnen.
Op het moment dat ik dit Speldenprikje schrijf, hobbel ik in de trein van Luxemburg naar Luik. Ik logeerde een paar dagen bij een goede vriendin — even eruit, lekker bijkletsen, beetje uitwaaien.
Zij heeft sinds kort een pup. Geen schoothondje, maar een jonge Labradoodle van 23 kilo. Uiteindelijk wordt het zo’n kleine 32 kilo, maar de energie die hij nú heeft… poeh.
Ik werd dus enthousiast begroet. Springen, kwispelen, likken, het hele circus. Ik kan dat prima hebben, maar er was iemand in huis die daar héél anders over dacht. Poes Vlokje.
Zodra die twee elkaar zien, is het blaffen, blazen, klauwen. De een wil spelen, de ander wil verdwijnen.
’s Avonds lag Vlokje prinsheerlijk op mijn bed. Alsof ze even wilde ontsnappen aan al dat puppygedoe. En toen ik eenmaal onder de dekens kroop, kwam ze rustig bij me liggen. Weg van de drukte, op zoek naar een beetje stilte.
Dat wegstappen uit de situatie, die rust bewust opzoeken, daar kunnen wij naaisters nog wel wat van leren.
Je kent het wel. Je hebt eindelijk tijd gevonden om aan je project te werken, en dan wil je het ook afmaken. Het liefst nog vóór het avondeten. Maar daar gaat het al snel mis. Voor je het week maakt je tornmesje overuren, blijft de draad steeds breken en voor je het weet zit je met opgetrokken schouders achter de machine.
En wat doen we dan? Doorgaan. Want het moet af.
Maar soms… is het gewoon beter om er even tussenuit te stappen. Even niks. Project laten liggen, kopje thee erbij, misschien een wandeling. En dan later weer terugkomen met frisse blik en ontspannen schouders.
Net zoals Vlokje dat doet.
Want de oplossing ligt niet altijd in harder werken, maar soms juist in even rust nemen.
Liefs,
Linda
